Eve-Centrala

Spoczko, poprawione... teraz chyba powinno być mniej "gałowyłupiaste" 

Moje uszanowanie i tak wedle starej tradycji zacznę od małego story... 

Na krańcach świata, wśród zmagań blasku i mroku. Pradawne cienie tańczą i szepcą zapomniane wersy. Tam ludzkie dusze krzyczą w zatraceniu, samotne i zbłąkane w swej tułaczce istnienia….     
fragment psalmów nieznanego mnicha


System Hemouner w królestwie Khanid… i to całkiem niedawno temu...


   Pył i kurz zawsze władał tym zakątkiem, królowały od niepamiętnych czasów. Popękana ziemia wypalona od żaru, jedynie muskana przez suche deszcze. Ale czego się tu spodziewać po tak małym księżycu, krążącym na orbicie jeszcze bardziej zapomnianej planety.           
Placówka wydobywcza vanadium dawno temu przeżywała swoje złote lata. Reszki kruszcu, resztki nadziei, wśród już tak nielicznych górników. Zniszczone budynki kopalni, administracji oraz bungalowy mieszkalne, dawno temu utraciły swój blask. Czas oraz klimat zdarły z nich wszelkie farby i kolory. DIRT czy Brud, tak zwała się ta skromna kolonia, a raczej to co po niej zostało...

- Powiadasz, że odlatujesz? Dlaczego Siergiej?! - spytał młody mężczyzna o szpakowatym wyglądzie i olbrzymim zagiętym nosie .
- Bo mam już dość tego syfu. Czas przestać się okłamywać Lui i pora spojrzeć prawdzie w oczy - odrzekł barczysty człowiek. Twarz miał owalną i całą brudną, a poza tym pokrytą jedynie gęstą czarną brodą. Głos miła silny i dudnił on po całym pomieszczeniu małego magazynu. - Zobacz tylko co zgromadziłem, same śmieci. I teraz tkwię wśród tego... a nie tak miało wyglądać moje życie.
- Ale te nowe pomiary są obiecujące. Zaczekaj jeszcze...  - szybko dodał krzywonosy Lui.
- Nie chrzan mi stary, to samo mówiłeś miesiąc temu. A co znaleźliśmy, znów te cholerne bez wartościowe skały. A venadoim tylko tyle aby móc wykupić paliwo i wynieść się z tej dziury   - nerwowo wręcz krzyczał Siergiej w wyrazistym akcentem. - Podjąłem decyzję, wynoszę się stąd, a Ty przestań mnie namawiać i lepiej pomóż mi przejrzeć te graty.
- Skoro tego pragniesz - burknął kompan, podrygując lekko ramionami. - Idę sprawdzić tam na  lewo. 
Inwentaryzacja do przyjemnych nie należała. Ale każda tu skrzynia nawet najdrobniejsza konserwa miała swoją wartość. Obaj mężczyźni znali ten fakt, a życie nauczyło ich szanować swój dobytek, szczególnie że los ich tylko tak skromnie obdarował szczęściem.
- Siergiej... chodźże tutaj!- wtem zadudniło.
- Czego się tak wydzierasz Lui! Zaraz mi tu łeb pęknie. Co chcesz? - wycedził barytonowy głos brodacza.             
- Jest tu coś ale nie mam siłę tego wyciągnąć. Ruszył byś tu swoja szeroką klatę i mi pomógł.
- Żadnego z Ciebie pożytku chłopie. Miętkiś w tych swoich żabojadzich łapkach, a i twoje analizy są równie do bani - rzekł Siergiej, zbliżając się pewnym krokiem do swojego rozmówcy. - Coś ty tam znalazł?
- No to - wskazała chuda dłoń podsiwiałego młokosa.
- Szto eto?! - wydukał zaskoczony Siergiej. - Pierwszy raz to widzę na oczy.
- A co ja mam powiedzieć. Przecież to twoja dziupla i śmieci. Przywalone to było pod tą stertą płutna - recytował krzywonos, chrząkajac i kaszląc. - Zakurzone to cholerstwo, zresztą jak wszytko w około. Ale czekaj, tu jest jakiś napis, mocno zamazany: SHCK Corpo... i urwane, a potem …on mod… co to jest do czorta?!
- Bladego pojęcia nie mam. Przesuń się, zaraz to wyciągnę.
Chwilę potem, po paru szarpaninach i wielu bluzgach dwóch górników podziwiało tajemniczy obiekt. Ni to skrzynia, ni to pudło, czarna tuba niczym się nie wyróżniająca.   
- Może to jakaś rakieta? - wycedził piskliwie Lui.
- Sam jesteś rakieta, jak się nażresz kantyniarskiego szajsu u tego szurniętego Matara - zaśmiał się Siergiej. - Nie bądź chłopie durak, ja się militarnych zabawek nie tykam. A poza tym tuby rakietowe wyglądają znacznie inaczej. Wiem bo mój kuzyn je produkuje. Zobacz lepiej z tamtej strony czy nie ma innych emblematów albo jakiegoś opisu towarowego.
- Tu jest jakaś klapka - odparł chudzielec.   
- No to zobacz co pod nią.
- A jak wybuchnie?! Ja tam wolałbym nie sprawdzać - wypiszczał Lui.
- Jakiś ty cykor chłopie. Jest ostrzeżenie, że zrobi bum czy coś podobnego? Nie ma to sprawdzaj!
- Dobrze... już dobrze, otwieram.
- I… ? 
- Cholera coś tu pika na ekraniku! Miałem racje, że to chyba jakaś bomba. - zakwiczał spanikowany górnik. - Jest tu też taka konsolka, mam złe przeczucia…
- Odsuń się gamoniu, te twoje przeczucia jak i wiedza techniczna dają sporo do życzenia - warknął podzłoszczony osiłek. Zaraz też zajął miejsce kolegi i zaczął osobiście sondować odkrytą skrytkę. - Przecież to nie żaden licznik baranie, tylko oscyloskop. Nie wiem co prawda co on tu za wartości podaje, ale wyglądają mi na stabilne cykle. Lui zobacz tutaj, bo ja mam za grube paluchy, sprawdź te opcje “open”.
- Ale Siergiej, wyświetlacz wygląda na uszkodzony, pokazuje tylko open w… albo open l… co wybrać?
- Pierwsze lepsze, coś się w końcu musi otworzyć.
- A jak to jednak ukryta bomba? - uparcie drążył Lui
- Ty to masz obsesje normalnie, duś i nie marudź! - odrzekł czarnobrody.
Lui Dupont zawsze był tchórzem, bał się prawe własnego cienia. Przez co może już wcześnie za młodu osiwiał. Od pewnego czasu trzymał się zdecydowanego Siergieja Bykowa, wręcz nawet potrzebował osoby która po prostu każe mu co ma robić. Tan górniczy tandem może nie był idealny ale sprawdzał się i dotychczas funkcjonował. Zatem i teraz szpakowaty Lui posłuchał swojego charyzmatycznego kolegi i wdusił “open…”, oczywiście zamykając zaraz oczy i nerwowo zaciskając zęby. Coś zasyczało ale nic nie wybuchło, co też i lekko uspokoiło młodego Galantyjczyka.
Bykowa zaś wychowały surowe warunki życia w Caldari, był Civire i bał się mało czego…. no może poza swoją matuszką. Gdy syknęło i ekspresowo otworzyła się klapa poszycia tuby, nawet powieka mu nie drgnęła.                           
Dwa ciekawe spojrzenia skupiły się na nowej niespodziance i to co zobaczyli przez niewielkie okienko wprowadzilo ich w niemałe zaskoczenie. Pierwszy zaskowyczał Ganatyjczyk.
- Przecież to człowek! Masz tu trupa w magazynie!
- Faktycznie, a dokładnie faceta. Ale czy trup? Tego nie wiemy - odparła Siergiej swym opanowanym głosem. - Chyba powoli domyślam się co to za pudło. To komora hibernacyjna ale jakim cudem znalazła się w mym dobytku. Amnezja totalna…
- To co robimy? - zapytała dalej poddanerwowany Lui. 
- Po pierwsze, gość mi na trupa nie wygląda co mogą też potwierdzać te wykresy pod klapką. To zapewne czujniki życia uśpionego pasażera - oznajmił Caldaryjczyk i zaraz kontynuował. - Po drugie jeśli to nawet zimny sztywniak, coś trzeba z tym fantem zrobić. To nie zakład pogrzebowy.
- Nooo… a może on przenosi jakąś ciężką chorobę, stąd go zamrozili?
- Ja nie wytrzymam! Ty to masz totalną paranoję, wszystko czarnowróżysz! - skwitował dosadnie czarnobrody. - W takim przypadku kapsuła miałaby odpowiednie oznakowania. I nie jakieś tam małe z boczku, ale wielkie znaki zachowania bezpieczeństwa. Widzisz tu jakieś?!
- Nooo... nie widzę - odpowiedział szeptem Lui, całkiem już skołowany od własnych myśli.
- Zatem zduś te swoje urojenia i przestań mnie denerwować. Zaraz normalnie ciebie samego zamienię z tym spioszkiem… zacznij w końcu logicznie myśleć i pomóż mi rozwiązać ten problem.
Galantyjczyk czuł się glupio i nieswojo w takich chwilach. Zazwyczaj omijał zagrożenia albo chował się przed nimi. Nigdy nie był człowiekiem czynu i zapewne takim się już nie stanie. Targał nim wstyd i zażenowanie do samego siebie. Często nienawidził tego kim był, a szczególnie w tym momencie. Wciekły i zagubiony…. nawet nie kontrolował tego co zrobił.
Tuba znów zaswierczała, znacznie dosadniej. A nawet zanuciła krótka melodię: “Awakening procedure... activated!”   
-Job Twoju mać! - krzyknął Siergiej Bykow. - Coś ty kretynie wdusił...     
       
     Facet jednak smacznie spał. Wybudziło go w niecały kwadrans po tym geście odwagi siwowłosego Lui. Oczywiście najpierw zdezorientowany, potem wkurzony stanem sytuacji złamał nos biednego Dupont’a. Trudno mu się dziwić, wyszło na to że chrapał w tej tubie przez dobre dwa lata! Bykow musiał go w końcu uspokoić swoim lewym szybkim uciszającym ciosem. Po drugim przebudzeniu był już spokojniejszy... no i nie wyglądał na chorego, narzekał tylko na swoje migreny i ciągle  łykał ze swej dziwnej menażki. Był to Amarr, blady i jeszcze bardziej siwy niż krzywonosy Lui. Można było wręcz rzec, że to jakiś wynaturzony albinos. Nosił się tylko w starym starganym ciemnoszarym habicie, ale na mnicha to on górnikom nie pasował. Spędził na księżycu trzeciej planety Hemouner jeszcze trzy doby. Głównie przesiadując w kantynie tego dzikiego Minmatara. Chyba dobrze się tam czuł. Czwartego dnia przyleciała po niego młoda Achurianka.
Tydzień po tych tych wydarzeniach Siergiej Bykow, który dalej siedział na tym zapyziałym odludziu, otrzymał paczkę. Całkiem ciekawą: 5-litrowy kanister jakiegoś mocarnego samogonu, kartę bankowa z przyzwoitą suma ISKów oraz krótką notkę: “W sumie to dzięki, mogliście mnie przecież w ogóle nie obudzić. Mooneye”.

A zatem wzięło mnie na powrót , stąd też witam ponownie na gwiezdnych szlakach. 

A to widzę , że ja coś przeoczyłem. I faktycznie info o hibernacji świeci prosto w japę w nagłówku stronki. No szkoda, niepotrzebnie się zatem wyrwałem z  moimi nowinkami.   

Wolność gospodarcza: -3
więcej od 23.6% uczestników testu
Tradycjonalizm:-18
więcej od 17.6% uczestników testu
Wolności obywatelskie:49
więcej od 86.7% uczestników testu
Najbliższa Ci ideologia to: Socjaldemokracja

Ech... prawie syn czerwonego pająka.

Również dziś dostałem... a na dniach wskoczę w jakąś chodzącą puszkę.   

Ja ostatnio wróciłem do serii "Gateway" Pohl'a. Stare ale jare i jeśli ktoś nie czytał to gorąco polecam. 

niestety wpłynęło tylko jedno opowiadanie w grudniu, dlatego nie będzie konkursu za grudzień. Przykro mi. 

Ogłaszam, że bazooka V zostaje zamknięta.

Buuuuu... ;( Święta tak mnie rozleniwiły, że nie dałem rady skończyć kolejnego epizodu. A teraz sobie poczeka na inną okazję. 

Żeby pustawo nie było to i swoje ostatnie wypociny dorzucam. Zatem kolejna cześć opowieści z kantyny...

Raport IV -  Więzi krwi
- Ep.3 - Rozdarte szwy -

Centrum medyczne na stacji republiki w Kizama VI przy 4 moone...

    - Qłarwa jego mać! - to pierwsze, co wykrzyczałem wewnętrznym głosem, zaraz po wyrwaniu z mroźnego snu. Ale i rzeczywistość okazałą się równie chłodna. Nie cierpiałem tego, zresztą chyba nikt nie przepadał za takim przebudzeniem. Jednakże zawsze chyba lepiej otworzyć oczy w przenikliwe zimnym płynie, niż mieć je na wieki zamknięte.   

Kiedyś mi pewien technik próbował wytłumaczyć działanie procesu tzw "wskrzeszenia". Mimo tego nigdy nie potrafiłem zrozumieć bełkotu o przeniesieniu jaźni, odrodzeniu w nowym klonie itd. Głowa tylko od tego bolała, a ja migrenowe stany naprawdę źle znoszę. Katem oka zauważyłem stojące opodal droidki medyczne, jedna trzymała chyba  syntetyczny koc. Skrzywiłem się tylko z niechęcią. Zatęskniłem za wykwalifikowaną kadrą pielęgniarek, takimi o bogatych możliwościach oddechowych i cieplnych zarazem. Ech, gdzie te kobiety z dawnych lat, teraz im też tylko kosmos w głowach. Jadnak najbardziej mi teraz brakowało mojej menażki, a szczególnie jaj ognistej zawartości. W tym właśnie momencie zreflektowałem się, że przecież już nie jestem na stacji w Jita.

    Zanim mnie wyciągnęli z lodowatej puszki, osuszyli z tego kisielu i odłączyli wszelkie rurki oraz kabelki, mogłem sobie powoli w pamięci wszystko poukładać. Wciąż nie znałem motywu napaści. Faktem, że głupotą można nazwać przekonanie o nie posiadaniu żadnych wrogów. Każdy ich miał, bez wyjątku. Pokrzepiałem się naiwną nadzieją, że mam ich zdecydowanie mniej niż przyjaciół. Mimo to ktoś bardzo pragnął mojego bladego amarrskiego tyłka. Pytanie kto, niestety, pozostało bez odpowiedzi. Z kontemplacji gwałtownie wyrwała mnie droidka medyczna, wycierająca mnie z oblepionej mazi i niebezpiecznie zbliżająca się do...
- Gdzie ty mnie paskudny robocie dotykasz! - wycedziłem bełkocząc i wykonując zaraz zamach jedną nogą. Moja stopa momentalnie bardzo żałowała tego kopnięcia.
Z opuchniętym i obolałych palcem dokuśtykałem do przebieralni. Przyodziałem podaną togę, przypominającą białe prześcieradło, i ruszyłem do sali odnowy. Tam na wibracyjnym lożu znów oddaliłem swe myśli w stronę minionych wydarzeń. Pierwsze, co oczywiście poczułem, to mieszankę złości i bezradności. Niepierwszy raz już ginąłem, a liczbę moich kolejnych klonów również dawno temu przestałem liczyć. Emocje jednak były wciąż takie świeże i nawet jakbym jeszcze czuł piekący ból, promieniujący w miejscu postrzału. Ale przecież nic tam nie ma, żądnej krwi ani spalonej skóry. Zabójcza rana tliła się jedynie w moje głowie, a wściekły krzyk był już tylko gasnącym echem. "Leżaczek", jak go potocznie nazywałem, dostarczał teraz nowych odczuć. Impulsy, które generował, pobudzały zaspane jeszcze mięśnie. Łaskotki wywołane przez niskonapięciowe wyładowania prawie przypominały mi dotyk hinduskich masażystek, niestety jednak stanowiły kiepską formę zastępczą. W każdym razie, po klonowej chłodni SPA, dobre i to. Nie wiem nawet, kiedy zmrużyłem powieki i zasnąłem.

Całe "wskrzeszenie" trwało chyba z dobry dzionek. Ładnie mnie tam podmyli, zbadali i zregenerowali, a na koniec wyprosili ze sterylnych bloków kompleksu medycznego. Do tego dali na odchodne czyściutki standardowy lśniąco-biały kombinezon. No i radź sobie świeżo upieczony klonie już sam. Stając na bruku republikańskiej stacji, biały jak bałwan zimowa porą, powoli przypominałem sobie otaczające miejsce. Trafiałem tu chyba już nie raz i przy każdej wizycie czułem podobny niepokój,czy to przez te lśniące i niewygodne gacie, czy też może ze względu na raczej nieprzyjemne spojrzenia minmatarskich mieszkańców. Takie małe Deja Vu. Sterczałem tak jeszcze przez chwile, aż w końcu zabrałem myśli. Przede wszystkim potrzebuję nowego stroju, ale żeby sobie nowe wdzianko sprawić, muszę mieć kredyty. Tak samo bez pomocy ISKów nigdy nie ruszę z tej stacji. Dziewczyny zapewne, nieświadomie ostatnich zajść, dalej załatwiają papierki przewozowe w odległym regionie The Forge. Zostałem więc sam bez forsy i bez transportu. Nic więc dziwnego, że pierwsze kroki skierowałem do pobliskiego automatu bankowego. I znów złe fatum zwietrzyło mój trop. Zawartość konta prawie pusta. Nawet nie wiem czy starczy na przelot promem do pobliskiej bazy w Shaha. Normalnie same kłody pod nogi. Jedyna nadzieja, iż namierzę kogoś z członków SHCK i mnie poratują. Trudno, trzeba zadzwonić i poczekać. Kupić mniej krzykliwe ubranie. Ale przede wszystkim muszę się napić! Stąd zaraz ruszyłem na poszukiwania odpowiedniego przybytku.

Wściekle czerwony neon "Нимфа спокойной воде" zdecydowanie wyróżniał się spośród innych świecidełek. Cyrylica i do tego animowane logo z butelką i sierpem przyciągało uwagę. Co prawda, minęło sporo cykli od czasu jak czytałem coś w archaicznym rosyjskim. To chyba "Rusałka" albo "Syrenka" i coś niezrozumiałego. Zaciekawiony cóż tu faktycznie leją, ruszyłem zdecydowanym krokiem w stronę wejścia. No i faktycznie lali... porządnie lali. Zaraz po minięciu bramy w szerokim holu przeleciało mi nad głową czyjeś zamroczone ciało. Ledwo zdarzyłem wykonać kuca na pstrokato czerwony dywan. Facet przeleciał przez otwarta furtkę i wylądował na bruku. O dziwo nic nawet nie jęknął  przy upadku, tylko tak jakby dalej lekko pochrapywał. Dziwne... ale w sumie nie tylko to mogłoby kogoś zaskoczyć. Opodal dwóch miejscowych prało się po pyskach, rechocząc zaraz po każdym uderzeniu. Raz jeden, a raz drugi obrywał. Następnie gromkim śmiechem okazywał czerpiącą z tej bijatyki niezrozumiałą mi przyjemność. Matarzy! Pełno tu takich szaleńców. Gdy się nie tłukli, to hucznie biesiadowali, a przy wszystkim radośnie rycząc wniebogłosy. Taka to już ci ich tradycja i styl życia. Przynajmniej większości.

Kroczyłem dalej długim holem. Byłem szturchany w tłoku, a czasami omijałem tych co woleli już spędzać czas w pozycji leżącej. W każdym razie panował tu niezły bajzel, musiała to być populara melina. Szybko jednak przekonałem się, jak pochopnie i błędnie wszytko oceniłem. To, co zobaczyłem po przejściu korytarza zaskoczyło mnie tak, że przez dłuższą chwilę stałem jak wryty. Ujrzałem sale prawie jak z obrazka podręcznika o historii pradawnych cywilizacji. Pomieszczenie aż błyszczało od przepychu i wszelakich lśniących barw. Goście siedzieli wygodnie na antycznych tapicerowanych sofach. Popijali napoje, serwowane z dziwnych stalowych kociołków, które to stały w centrum każdego stołu. Panował tu nieskazitelny ład i spokój, a ludzie rozmawiali kulturalnie, delektując się napojem i biszkoptami dostarczanymi przez kelnerki o długich warkoczach. Na małej scenie jakiś podsiwiały staruszek o gęstej brodzie, przygrywał zaciekle na bałałajce, dodając temu miejscu wyjątkowego klimatu. Normalnie porządny lokal dla wyższych sfer. Kto by przypuszczał po tym co widziałem w korytarzu. Ale wszytko do czasu...

- Ty durak! - zaryczała pulchna niewiasta, groźnie machając nad głową jakiegoś półprzytomnego galantyjczyka. - Pić nie umiesz, to nie chlej. A nie potem udajesz śpiewaka operowego i wszczynasz awantury! Paszoł mi won!!
Zaraz też kolo niej wyrosło dwóch barczystych dryblasów. Złapali jegomościa i zaraz wybiegli z towarem, mijając mnie w przejściu. Przez moment w sali panowała idealna cisza. Kobieta skinęła tylko w stronę grajka i zaraz zabrzmiała brzdękana melodia, a chwilkę później sala wróciła do życia. Ja oczywiście stałem dalej jak otumaniony, aż do momentu, w którym poczułem na sobie czyiś wzrok.
- Maładiec, a ty szto? - zabuczał ponownie barytonowy głos, co prawda nie tak donośny jak wcześniej. - Z klonowni żeś jeszcze nie przebrany, a może ty jakowy czudak?!   
Kobieta nie tylko mówiła z zabawnym troszku akcentem, ale jej strój mógłby również za taki uchodzić. Cała otulana lekko prześwitująca beżową toga, a we włosach miała wpięty wianek z podsuszonych kwiatów. Może też i była troszku przy kości, ale jej tusza nie wzbudzała śmiechu. Przede mną stała prawie dwumetrowa krasawica, co zapewne pstryknięciem palców posłała by mnie na drugi kraniec  sali. Normalnie kawał baby.
- Jeśli karta bankowa twa pełna, zapraszam do mej "Nimfy spokojnej wody". Jeśli nie to poszed precz!

Zaproszenie było szybkie, zwięzłe i na temat. A za darmo to wiadomo co zazwyczaj można dostać. Całe szczęście miałem troszku kredytów i zaraz spocząłem przy małym stoliku z tym stalowym kotłem w środku. Zwali to "samowar", buczało to i piszczało przeokropnie. Zaraz jedna z kelnerek zaczęła coś tam kręcić i za chwile podali mi z tego herbaty. Mówili, że z prądem. Całkiem niezła, szczególnie z tym dodatkiem. Biszkopty równie smakowite. Zresztą to była pierwsza rzecz jaąk dziś miałem w ustach, no poza rurami i ta odżywczą mazią, w której trzymają klony. Zatem konsumowałem pierwszy posiłek na nowej drodze życia. Nie powiem, zaczęło się smakowicie. Zamówiłem jeszcze później wódeczki "pomsty Rasputina" ze śledzikiem i byłem już prawie cały w skowronkach.
 
Później nadałem z lokalnego terminala komunikat do dziewczyn oraz do biura Shocky. Zobaczymy, któż zjawi się pierwszy. Na razie pozostało czekanie i zbieranie sił w tej baśniowej herbaciarni. Na nudę i brak towarzystwa nie miałem co narzekać, gdyż zaraz gościłem przy stole samą szefową i główną nimfę. Ludmiła, bo tak miała na imię, okazała się bardzo wścibską osobą. Zasypywała mnie wręcz: czy mi smakuje podawany wywar i jak oceniam jego aromat, czy aby biszkopty nie są zbyt mało kremowe, co sądzę o wystroju... itd. itp. W końcu jednak skierowała swą ciekawość w inną stronę.
- A ty malczik, szto ty takowyj albino ? - zapytała, kręcąc kuprem w zajmowanej 2-miejscowej sofie, a jej głos trzeszczał jak mebel, na którym siedziała.
- Ja już taki od urodzenia - odrzekłem, wypijając kolejny łyk wywaru.
Pytała i pytała, już powoli zaczynało mnie to męczyć. Najbardziej ją jednak nakręcił mój kombinezon, nie mogła się wręcz nadziwić, jak można nosić tak niegustowną szatę. Przecież to standardowe gacie medyczne, a nie salonowy frak. Glamour to ja w tym wdzianku wcale nie byłem, a ta mi jeszcze to wytykała. Zresztą Ludmiła w tej swojej todze i wianuszku nie wyglądała lepiej. Z nimfą miała tyle wspólnego, co ja z mitycznym herosem. Śmiechu to wszystko warte. Siedziałem jednak, z poważną miną tolerując mojego gościa. W końcu ją to znudzi, a rozdrażnić właścicielkę chyba było łatwo. Kobita z temperamentem, wolałem nie ryzykować i posiedzieć tu dłużej. Nie jak ci, których uczono tu latać.
Straciłem rachubę czasu i nie wiem ile mi zajęło osuszenie blaszaka, tego całego "samowaja". Oczywiście z prądem i czułem się teraz bardzo naładowany. Aż mnie nosiło, żeby zrobić coś wielkiego, niepowtarzalnego, chciałem śpiewać, recytować wiersze i... zaliczyłem wtedy pierwszy odlot w mojej nowej karierze klona.

    Ze snu wyrwał mnie nagły wstrząs, a kolejny poczułem za moment w mojej głowie. Oddał bym teraz królestwo za szklankę wody i aspirynę. Ale gdzie ja jestem? Oczy miałem zlepione i ledwo rozpoznawałem otoczenie. Ale na pewno nie w przytulnym barokowym wnętrzu "Nimfy spokojnej wody". Tego byłem pewien. Znów poczułem kolejną falę wibracji. Obawiałem się najgorszego: iż niestety nieświadomie opuściłem stacje. Cholera, znów mnie porwali? Wtedy usłyszałem czyjeś kroki i kobiecy głos.
- W końcu raczyłeś się obudzić.
- Ktoś ty? - zapytałem, mrużąc jeszcze oczy.
- Ta, co ci ratuje hulaszcze dupsko... znowuż! - odparła zdecydowanie. - Nie wypłacisz mi się za to wszystko, Moon. Zbankrutujesz... zobaczysz.
Wtedy ją poznałem. Akuma Sudo. Odsapnąłem z ulgą i ległem na posłaniu. Znów jestem wśród swoich...

Ja na razie odkładam pióro i pasuje. No chyba, że mnie jaka wena za żopę złapie i czas będzie sprzyjający, to może coś wrzucę.

Bazz, a gdzie ciąg dalszy przygód Jonasza? Opowiadanie ciekawe i warte kontynuacji.

edit: zapodałem info na jednym takim portalu, związanym ze znanym periodykiem sf. Może uda się kogos namówic na rasowego szorta. Zatem strzeżcie się, może zawodowcy do nas zawitają, hyhy

Zatem czekamy... z naładowaną "flaszką i pepeszą".  :laugh:

No napisałem to opowiadanko w niedziele ale wyszło 16k znaków i dumam co z tym właśnie zrobić 

Yogos, no to na co jeszcze czekasz, skurczygnacie jeden !! Zapodawaj swoje rymy...   :knuppel2:

Jak obiecałem tak i wrzucam. Troszku co prawda późno ale jest. Obecnie na warsztacie są kolejne 2 epizody zatem będzie coś i na następne miesiące... mam przynajmniej taka nadzieję.  :laugh:

Raport IV -  Więzi krwi
- Ep.2 - Świt i zmierzch -

 Region The Forge na stacji Ytiri Storage przy 6 księżycu planety Jita IV...

    Trzeba mi było jednak więcej lecytyny pić, a nie tych wyskokowych nektarów. Wściekły na siebie kląłem wciąż pod nosem. Jak można było przeoczyć coś, co powinienem znać na wyrost. Ale to cały ja i te moje wieczne problemy z pamięcią. Ciągle jeszcze podekscytowany odkryciem podobieństw znaków z wygranego pierścienia i rodowej menażki, wpatrywałem się w identyczne godła na obu przedmiotach. Zastanawiało mnie, skąd ten dzikus Groll Narr, wszedł w posiadanie tego "sygnetu". Całe to rozmyślanie uświadomiło mi ponownie mą tępotę. No przecież, do jasnego czorta, najlepiej go o to zapytać! Niestety wszelkie próby połączenia się z transportowcem "Lutownica" spaliły na panewce. Widocznie tak popili, że już nie słyszą sygnału interkomu albo jak to na republikańskich jednostkach bywa "coś nie działa, tak jak powinno". Zatem mimo kolejnych prób statek AerP'a milczał, a ja, na to wygląda, zostanę z mymi pytaniami do rana.
 
    Nastał świt, jeśli to można tak w ogóle nazwać, bo przecież poza sztucznym blaskiem mrugającego neonu nie budziło się w tej kajucie żadne inne światło. Ale to był mój świt, a raczej rozpoczęcie nowego dnia, zobaczymy niebawem jakiego. Nie otrzymawszy wciąż żadnej odpowiedzi, postanowiłem osobiście odszukać matarską załogę. Oby tylko ślęczeli jeszcze na tej stacji! Śluza nr 11, jak sobie przypominałem, wkraczając na obszar prowadzący do 3 doków. Ale cóż to za blokada i czego też mogą chcieć?! Momentalnie jeden dryblas zagrodził mi drogę i zatrzymał gestem dłoni.
- Zezwolenie! - wykrzyczał pachołek w niebieskim uniformie straży stacji.
- He...? - skwitowałem ze skrzywioną miną. - Na wejście do doków?
- Procedury, obywatelu, trzeba ich przestrzegać. - usłyszałem w odpowiedzi. - Pokaż papierki albo wracaj skąd przybyłeś.
- Moment zatem - sięgnąłem pod habit wyławiając kartę z kieszeni, a zaraz potem podałem przedmiot jednemu ze strażników.
   
Mundurowy umieścił kartę w przenośnym komputerze i skupił się na przeglądaniu danych. Zerkał tylko co chwilę na mnie i na ekran. Drugi niebieski w tym czasie nerwowo drapał za spust powtarzalnego karabinu cząsteczkowego. Trwało to zdecydowanie za długo, jeśli idzie o weryfikacje prostego pozwolenia pobytu na stacji.
- To tylko tymczasowa przepustka - wycedził gliniarz, nie podnosząc wzroku z ekranu.
- Powiedz mi lepiej coś czego nie wiem - odparłem znużony tymi wszystkimi kontrolami itd. - To co mogę przejść? Mam ważną sprawę do załatwienia.
- Nie tak szybko obywatelu. To pozwolenie nie daje uprawnień na wkroczenie do tej strefy. Naruszyłeś przepisy bezpieczeństwa, które powinieneś znać przybywając na stację - wyrecytował spokojnym głosem oficer, chyba najstarszy tu rangą. - Teraz chcę zobaczyć dokumenty.
- Jeszcze mnie będziecie legitymować, no już bez przesady!
- Rutynowa kontrola i bez dyskusji, wolisz pokazać papierki czy odwiedzić nasze ekskluzywne apartamenty zwane "karcerem"? - zagroził mi caldaryjski policjant.   
- Albo dostaniesz z kolby karabinu za pyskowanie - dodał zaraz drugi, ten mniej rozgarnięty i chyba z lekkimi problemami emocjonalnymi.
- Zamknijcie się szeregowy! Ja tu jestem od gadania, a ty jedynie od machania pepeszą.
- Taa jest... kapralu!
- No! Wiec jak będzie obywatelu? - zapytał ponownie funkcjonariusz bezpieczeństwa.
   
Tyle szopki z powodu małego spaceru, te psy już całkiem sfiksowały. Technokraci, biurokraci i oszołomy w jednym. Wiecznie zaślepieni swoimi przepisami i tonący w morzu procedur oraz spraw. Nic tu człek na taką głupotę  i ciemnotę nie poradzi. Przeszperałam ponownie moje kieszenie z nadzieją, że niebawem będę miał to wszystko już za sobą. Oddałem zaraz kolejna znalezioną kartę danych i modliłem się w duchu, żaby to była ostatnia rzecz jakiej wymagają. Kapral spokojnym ruchem odebrał  dowodzik i umieścił zaraz w swoim czytniku. Znów te nieproduktywne oczekiwanie. Trzeba im jedno przyznać - spieszno to im nie było i na pewno nikt tutaj nie pracował na akord. W tym momencie kapral oderwał wzrok od ekranu i zawołał.

- Pokażcie twarz obywatelu!
- Co proszę? - odparłem lekko zdziwiony.
- No twarz, odsłońcie ją.
- Czyli co, że mam stanąć z profilu czy jak?
- Nie.. kaptur opuście, bo nie widzę was wyraźnie.
- A to, no tak - rechocząc opuściłem kaptur habitu. - Całkiem o tym zapomniałem. Tak do tego jestem przyzwyczajony, że traktuję jak prawie własna druga skórę.
- Dobrze... dobrze tylko bez zbędnych opowieści - wygłosił spokojnie oficer, a zaraz po tym zwrócił swój wzrok na niewielki wyświetlacz i zaczął recytować -  Marr Singollo. Amarr płci męskiej. Miejsce urodzenia w systemie Saikamon III, stąd charakterystyczna skaza jaką jest nietypowa pigmentacja oczu i owło... ale zaraz, wy nie macie włosów -  kapral nagle zastopował.
- Naprawdę? Święcie jestem przekonany, że jeszcze nie dawno temu miałem i to całkiem sporo - odrzekłem ironicznie, udając pełne zdziwienie. Zaraz po tym dotknąłem dłonią mojej wypolerowanej czachy. - Faktycznie, ma pan kapralu całkowitą słuszność, straciłem je! O zgrozo... to widocznie ze stresu, iż spóźnię się na spotkanie w tych właśnie dokach, których to panowie tak bacznie strzeżecie.
- Z danych wynika jasno,że powinieneś mieć srebrzysto-białe owłosienie, którego brak - kontynuował niewzruszony mymi żarcikami funkcjonariusz. - Musimy potwierdzić te informacje.
- Panie władzo ależ oczywiście mam taki zarost, przysięgam. Tylko widzisz... obecnie jedynie w takim miejscu, którego wam na pewno nie pokaże. No chyba, że jest tu jeszcze z wami jakaś zgrabna pani policjant i to ona dokona inspekcji?

Po minach gliniarzy widać było lekkie zakłopotanie, szczególnie u starszego stopniem. Szeregowy buldog miał równie tępą minę, co zapewne w dniu swoich urodzin. Aż mi się nagle zrobiło szkoda jego matki, która musiała  pierwsza ujrzeć takie oblicze. Ja w każdym razie zawsze byłem przekonany o fakcie przyjścia na świat w wielkiej radości. Zresztą i w tej chwili szeroki  szelmowski uśmiech widniał na mej łysej i bladej amarrskiej paszczy.

- Eee... to może pomińmy ten drobny szczegół - parł dalej oficer straży i ponownie skierował spojrzenie na ekran komputera. - Zatem została nam jedynie identyfikacja na podstawie siatkówki oka oraz linii papilarnych.
- To wy jeszcze używacie tych starych metod?
- 0wszem, może i stare, ale ciągle skuteczne. Proszę położyć kciuk tutaj na czytniku oraz spojrzeć w ten wizjer skanera. To potrwa już tylko chwilkę.

Jasne... pomyślałem sobie. Tak jak te całe cholerne zatrzymanie. Totalne marnotrawstwo czasu i nerwów. Ale miałem też swoją chwilę na zabawę z tymi służbistami, więc nie było tak  tragicznie. Popiskiwanie konserwy czyli komputera psów świadczyło o tym jak męczący musi być proces analizy. Dla mnie osobiście najbardziej meczące było to czekanie. Rozumiem, co innego błogo bumelować w jakowejś kantynie, przy dobrych trunkach i czekać na miłe towarzystwo, ale tutaj? Po parunastu długich sekundach metaliczny żeński głos oświadczył - Identyfikacja potwierdzona. Wreszcie... !! 

- No to mamy to załatwione - kontynuował kapral - Teraz tylko mandacik za naruszenie przepisów i ...
- Mandacik?! Ile?
- Owszem. Okrągłe 300 ISK - odparł funkcjonariusz i zaraz oddając moje dokumenty.
- Niech będzie - westchnąłem z lekka i ponownie sięgnąłem do kieszeni habitu. - Zatem mogę iść dalej? 
- Tylko wtedy jak zapłacisz kolejne 1200 ISK. - oświadczył kapral swoim spokojnym głosem. Widząc chyba moje zdziwienie szybko dodał: - To opłata za pozwolenie wkroczenia do doków. Będziecie mieli obywatelu cały dzień na załatwienie swoich spraw.

Klnąc pod nosem, dokonałem niezbędnych wpłat. Już nie miałem siły. Musiałem jak najszybciej czegoś się napić, a przede wszystkim odnaleźć tych matarskich hulaków. Zatem w drogę, ale zaraz przede mną coś wyrosło, coś dużego trzymającego cząsteczkowy karabin w łapach.
- Szefie ja skądś znam tę jadaczkę - wtrącił matołowaty szeregowy.
- Ooo to jestem jeszcze sławny? A to dopiero coś nowego i jak miło.
- Stul pysk amarrska łajzo - wywarczał niesympatyczny caldaryjski szczekacz, celując momentalnie do mnie ze swojej broni. - Jestem pewien, że go znam.
- 0puść te broń synu bo zaraz ta lufa trafi do mrocznego tunelu znajdującego się tuż przy twym siedzisku - wycedziłem najspokojniej jak tylko potrafiłem.
- Szeregowy Burk, odstawcie natychmiast karabin! - wykrzyczał oficer straży. - Meldować mi się tu! Obywatelu, wybaczcie to zamieszanie. Jesteście wolni!

Bardzo nie lubie jak ktoś do mnie mierzy z broni, zazwyczaj odpłacam sę w równie nieprzyjemny sposób. Wcześniej czy później wyrównam rachunki z tym matołem. Zresztą kątem oka widziałem, jak dostawał musztrę od swojego przełożonego. Taka samowolka na służbie, będzie z tego dyscyplinarka jak nic i wcale mi nie było go żal. Pokonałem jeszcze kawałek drogi i dotarłem w końcu do miejsca docelowego. Doki, jak to w dokach, zawsze w nich gwarno i tłoczno. Ale tutaj przechodziło to wszelkie oczekiwania, wyglądało to jak jedno wielkie zapracowane mrowisko. Chyba im coś nawalały filtry, bo w powietrzu wyczuwalna była kwaśna mieszanka spalin, smarów oraz ludzkiego potu. Podrapawszy się po nosie ruszyłem zgodnie z kierunkowskazami, śluza 11 około 300 metrów na lewo. Więc jeszcze mały spacerek korytarzem i faktycznie znalazłem statek. Tylko, do czorta, nie tego co trzeba! Po Matarach jedynie zostały puste flaszki, które właśnie zbierał droid cieć.

c.d.n

no własnie xart, Zostałem ocenzurowany nie da się czytać, jak to zmienić?

btw, opowiadanko jest na całkiem niezłym poziomie warsztatowym. No może nasi poprzedni autorzy "dokopią" nowemu, tzn. napisza coś co powali nas na kolana?  :knuppel2:

Oczywiście będzie ankieta, o ile będzie więcej niz jedno dzieło 

Będzie Bazz, jutro coś powinienem wrzucić. Sprawdzam jeszcze tylko czy nie przegiąłem z miechem i aby nic nie świeciło potem w karmazynowym odcieniu oraz z hasełkiem "zostałeś o..."   :laugh:

Powinienem dać radę. Niech tylko to cholerne winobranie się w końcu skończy, bo od tego ciągle mi w głowie szumi i moja muza wiecznie na kacu.

Jak ep. 2  dopieszczę... to i niebawem go umieszczę :coolsmiley:

Greg mnie tam nie musisz zbytnio namawiać do pomocy, przecież wiesz jak jest. Dobrze, że w końcu coś ruszyło i można będzie działać.  :coolsmiley:

P.S. Tylko  proponuje zmień amigo w formularzu rejestracyjnym tło albo czcionkę bo są tak mroczne, że jeszcze jakiś potencjalnych chętnych odstraszą. 

To ja glosuje na Gregoriusa, żeby już coś było.

P.S. Baz coś się tak pośpieszył, nie zdążyłem choliba tych Twoich tekstów przeczytać.  :knuppel2:

No !  Greg szelmo jedna, coś mnie bujał ostatnio, że weny nie masz do pisania. Ale dobrze, iż to jednak bujda i miło znów Twoje teksy poczytać. Tylko nie zaprzestawaj na tym bo będzie tak jak wspomniał Tomash i blastery pójdą w ruch :diabeł:

Co do opinii jestem na , mam tylko dylemat czy mam swoje wypociny teraz wrzucać czy poczekać na nowy miesiąc.